Σκοπός της παρούσας έρευνας ήταν η ταξινόμηση ασκουμένων γυναικών σε ομάδες με χαμηλή και υψηλή ανάμειξη και η διερεύνηση του ρόλου των κινήτρων στην ανάπτυξη της ανάμειξης με την άσκηση. Το δείγμα αποτέλεσαν 120 γυναίκες που συμμετείχαν σε δραστηριότητες κλειστού χώρου σε γυμναστήρια της Θεσσαλονίκης. Για την μέτρηση των κινήτρων συμμετοχής χρησιμοποιήθηκε προσαρμοσμένη έκδοση του ερωτηματολόγιο των Manfredo και Driver (1997), ενώ για την μέτρησης της ανάμειξης στην δραστηριότητα χρησιμοποιήθηκε το ερωτηματολόγιο του Kyle et al. (2003). Τα αποτελέσματα της ανάλυσης συστοιχιών επιβεβαίωσαν την ύπαρξη δύο ομάδων με χαμηλή και υψηλή ανάμειξη, οι οποίες διέφεραν στατιστικά σημαντικά σε όλες τις διαστάσεις της ανάμειξης. Επιπλέον άτομα με υψηλή ανάμειξη εμφάνισαν στατιστικά σημαντικές διαφορές στις διαστάσεις κινήτρων της κοινωνικοποίησης, βελτίωσης γνώσεων και επιδεξιοτήτων καθώς και βελτίωσης της αυτοεκτίμησης και φυσικής κατάστασης. Οι θεωρητικές και πρακτικές εφαρμογές των αποτελεσμάτων αυτών παρουσιάζονται.
Αθλητικές δραστηριότητες κλειστού χώρου, κίνητρα συµµετοχής, ανάµειξη σε ̟ρογράµµατα
άσκησης.